Na Syberii

Były lata

Lata całe

Do dziś jakże pamiętliwy

Mróz siarczysty

I ten mocno

Szklisty śnieg

Na drugim piętrze

Codziennie

Po schodach

I to także

I to także

Miasto Gdańsk

A w mieszkaniu

Kaflowy i jeszcze

Na węgiel piec

Sięgający aż po sufit

I z piwnicy 
W wiaderku

Mus przynieść 
Ów węgiel

By w mieszkaniu

Na drugim piętrze

Choć od czasu

Do czasu

By normalne

By domowe

Ciepło mieć

Wacław Juszko

Więzień łagrów

I kombatant

Do dziś na ścianie

Proporzec

Narodowych Sił Zbrojnych

NSZ

I codziennie spogląda

Na te Barwy
Jakże bardzo swoje Barwy

Na Czerwień

Na Czerwień

I na Biel

I na Biel

Jakże już Wpisane

Jakże już 

Mocno wpisane

W Jego Drogi

W Drogi Życia i Pamięci

Jakże mocno są wpisane

W każdą Noc

I w każdy Dzień

I w pokoju

Tuż za drzwiami

Biblioteka

I na półkach

Tuż przy każdym

Białym Kruku

Biały Kruk

I co książka

To solidna

Gruba cegła

W każdej cegle

Jakże mocno wypalony

Że aż w popiół spopielały

Narodowy

Ów Żołnierski

Partyzancki

I tułaczy

Polski Duch

I nieważne że mieszkanie

Takie skromne

I na węgiel jeszcze jest

Kaflowy piec

Na Syberii były lata

Lata całe

Bardziej zimne

Mróz siarczysty

I co noc

To ogromne

Ogromne gwiaździste

Zimne syberyjskie niebo

I gdy nawet

Nieco wiatr był się poruszył

To słyszałeś

Ów skrzypiący

Szklisty śnieg

I rezunów

Było ich

Pięćdziesięciu siedmiu

Każdy mówił

Jak był przez nich

Lach rezaty

Jak drutem kolczastym

Do przydrożnego drzewa

Przywiązywali wianuszkami

Polskie Dzieci

I patrzyli które z Dzieci

Z Dzieci Ofiar

Jeszcze żyjąc

I konając

Dłużej wytrwa

I wspominał jeden z nich

Że jest bohatyr

I dla niego

Była sprawa

Całkiem prosta

Także chętnie

Swoją Matkę

Zamordował

No bo przecież

Jego Matka

Była Polka

Telewizja wyciszała

Żeby mówić

I przeszkody też

Wyliczał

Także Gdański IPN

Bo podobno

Nie przystoi

Nie wypada

By jakkolwiek przypominać

Tamten krwawy

Krwawy czas

Który 
Jakże mocno

Tkwi w Pamięci

Po dziś dzień

No bo dzisiaj jest już

Inna Ukraina

Walczy z Rosją

A i Polski

Przy okazji

Strzeże też

I tyle opieki Państwa

Nad swoim kombatantem

Nad swoim Żołnierzem

Nad Ofiarą Łagru

Nie zajrzał tu

Ani Prezydent 
Miasta Gdańska

Ani żaden Radny Miasta Gdańska

Ani żaden Poseł

Ani żaden Senator

Wacław Juszko

Którego syn

Kapłanem jest

W odległej 
Pomorskiej Parafii

Córka też w służbie u Pana

W odległych Wadowicach

Żona już od tylu lat

Na tamtym świecie

A On Świadek Historii

W czterech ścianach mieszkania

Wspomina i ostatnie

I odległe dzieje

Dzieje Polski

I Europy

I Świata

Jakże zawsze

Otwarcie

Szczerze

Zwłaszcza to Wszystko

Co dzieje się w Polsce

Bezwzględnie

Komentując

Nazywając wprost

Co Czarne to Czarne

Co Białe to Białe

Ilustracje:

Archiwum Foto 

płk Wacława Juszko

Stanisław J. Zieliński

 Tekst

Stanisław J. Zieliński

26.03.2017 R

Pan Janusz Armatowski i jego Czterdzieści Prawdziwych Gwiazd

Pan Janusz Armatowski

I jego Czterdzieści

Prawdziwych Gwiazd

Kręte drożyny

Od centrum wioski

Tu gdzie pagórki

I gdzie skraj lasu

Tu od pokoleń

W swojej zagrodzie

Wiedzie swój żywot

Nawet dostatni

Na stu hektarach

Janusz Armatowski

Kto tu zawita

Podziwia każdy

Bo w swoich Włościach

Ma same gwiazdy

Każda z kolczykiem

Że samo złoto

I każda perłą

Niezwykle cenną

Niezwykle drogą

I każda dama

I każda 

Mleczna Kraina

Szczęścia

Której Pan włości

Nie szczędzi serca

Jest tak przywiązan

Do tego Stada

Że jest codziennie

W tym swoim Drogim

Szacownym Gronie

Jest już codziennie

Od wczesnego rana

I nawet Pani Balbina

 

I mimo sprytu

I doświadczenia

Z jakimże trudem

Od tego Grona

Swego Janusza

 

Do domu ciągnie

Czy na śniadanie

Czy to na obiad

I nawet Kaukaz

I Dwie Wilczyce

Którzy od lat już

Są tu na warcie

Przez całą dobę

Chociaż są łase

Na każde słowo

I gest od Pana

Szanują swego Pana

I szanują swego Pana

Zwyczaje

Jakże dobrze wiedząc

Że przecież ich Pan

Obok swojej damy

Z Grona Czterdziestu

Nigdy a nigdy

Nie przejdzie obok

I mówi czule

I głaszcze czule

Nie mogąc nadziwić się

Swemu Szczęściu

I jego to sekret

Lecz swoją drogą

Dla każdej zawsze

Ma swoje ciepłe

Serdeczne słowo

I każda dama

Jakże szczęśliwa

Że z tego szczęścia

To przecież szybciej

Niż na drożdżach rośnie

A Pan Janusz Armatowski

Nieraz ma całkiem

Niemały kłopot

 

Gdy  w swoich sprawach

Ma wyruszyć w drogę

To jakże długo

Jakże nieraz długo

I jakże dokładnie

I jakże szczerze

Musi tłumaczyć się

Przed każdą Ślicznotą

Że wyjeżdża przecież

Tylko na niedługo

I że na pewno

Jak tylko

Sprawy załatwi

To zaraz migiem

U swoich wszystkich

Czterdziestu Ślicznotek

Niebawem będzie

I nigdy nie są

To jakieś wykręty

Bo u Janusza Armatowskiego

Słowo to honor

I duma rodu

A tym bardziej dane Tu

Każdej damie

Pędzi więc swoją

Prywatną drożyną

Że aż czasami

Podskakuje mesio

Bo tyle zawsze

Kosztuje słowo

Ażeby zawsze

Zawsze tym samym

Zawsze słowem było

A gdy już wróci

Radość ogromna

Jedna przez drugą

Powitać pragnie

Że jakże często

Choć każda swoim głosem

A że to czynią

Wszystkie Czterdzieści

Jednocześnie

Przeto witają 

Swojego Pana

Jakże uroczyście
Jakże chóralnie

Że aż Chór Męski

Z samych Trąbek Wielkich

To w tym monecie

Miałby z kim konkurować

Nie pod względem kunsztu

Nie pod względem repertuaru

Ale li tylko pod względem

Spontaniczności

I skali głosu

I jego sekret

Lecz swoją drogą

Dla każdej zawsze

Ma swoje ciepłe

Serdeczne słowo

I każda dama

Jakże szczęśliwa

Że z tego szczęścia

To przecież szybciej

Niż na drożdżach Rośnie

 

Stanisław J. Zieliński

Od autora:

Pan Janusz Armatowski gospodarzy na 100 hektarach ziemi własnej   

i dzierżawionej w Postołowie, a właściwie, to już za Postołowem, wśród rozległych pagórków, przylegających do ściany lasu, z pięknym źródełkiem i strumykiem. Mocno odciśnięte ślady ciężkiego sprzętu jakże odzwierciedlają dzień powszedni na tym skrawku ziemi. Pan Janusz Armatowski jest członkiem Związku Hodowców Bydła Mlecznego i Spółdzielni Producentów Mleka "Pomorze". Jego hodowla liczy 40 krów, o które - jak na dobrego włodarza przystało, a gospodarzył tu także jego Ojciec i Dziadek - troszczy się w sposób nadzwyczajny, za co zapewne są mu bardzo wdzięczne...

Ten Nasz Polski Wiejski Świat nie jest jednak wolny od unijnych absurdów - nadal dopłaty w Polsce są znacznie niższe niż mają rolnicy w krajach tzw. starej Unii...Dygnitarze z Brukseli premiują...zaniżanie  produkcji...Litr mleka nadal jest tańszy niż litr smakowej wody do picia ...mimo iż koszt produkcji obu tych asortymentów ma się tak jak przysłowiowy dzień do nocy...

22.03.2017 R

I Mistrz Polskiegoi Krawiectwa Pan Michał Stenka

I Mistrz Krawiectwa Polskiego

Pan Michał Stenka

A Ciebie Mistrzu

Polskiego Krawiectwa

Rzucił do Żukowa

Czyżby

Ten Tajfun

Tajfun prosto z serca

A Ciebie Mistrzu

Panie Michale Stenka

Co Ciebie

Przywiodło

Tu do Żukowa

Może po prostu

Ta zbyt prosta droga

Jakże codziennie

Z postojami 
W korkach

I wiatr dopowiada

Który traktem traktem

Wprost od Gdańska

Nieważna droga

Ta w kilometrach

Ważna ta droga

Która prosto

Z Serca

I tak zostało

I tak już biegnie

I jest ta przystań

I pewne miejsce

I start udany

Do końca świata

Pracownia Krawiecka

U boku Żony

Jakże przyjazna

Jakże przytulna

Jakże przestrzenna

Bo tak od razu

Na dwóch kondygnacjach

I Mistrz dostrzeżon

Za co Bogu wdzięczny

Bowiem wśród klientów

Mistrza Pana Michała

Są także

Są całe Rodziny

A i Posłowie

A i Prezydenci

I Gdańsk zagląda

I Sopot i Gdynia

A z centrum Polski

Także i Warszawa

Bo kunszt idzie w parze

A z kunsztem

Ceny

Czas więc dopowiedzieć

Bo po cóż ma być

Skrywana ta

Tajemnica wielka

Był ongiś

W Rzeczypospolitej

Ów Mały Rycerz

Który gdy

Zwycięskiej bitwy

Nie stoczył

To aż mu w dłoni

Dosłownie sama

Szła w tany szabelka

A dziś jest taki

Drugi Mały Rycerz

Pan Michał Stenka

Że niebawem jak nic

Pierwsza w Polsce

Złota Igła

Polskiego Krawiectwa

I gdy Niedziela

I gdy Lud idzie tędy

Do Kościoła

To tu gdzie szyld przy ulicy

Mistrza Pana Michała Stenki

To Lud aż wdycha

Serdecznie

Ciepło

Bo Mały Rycerz

Polskiego Krawiectwa

Pan Michał Stenka

Człowiek poczciwina

I Lud Żukowa

Jakże dobrze pamięta

Jak tu przed siedmiu laty

Przybywszy z Gdańska

Jak tu wszystko zaczynał

Od pokoiku

Na nieco ponad

Dwudziestu metrach

I swoim dzieciom

Dorastającym

Którym nie zawsze

Wszystko udaje się

Z Pana Michała Stenki

Radzą brać przykład

A i z bocianami

Pan Michał Stenka

Też trzyma

Choć fraków im chyba

Jeszcze nie szyje

Ale jest w domu

Już trójka dzieci

Można więc
Z pewnością

Powiedzieć głośno

Że przez siedem minionych lat

Pan Michał Stenka

Rozbudowując Swoją

Pracownię Krawiecką

Od razu 
Przy okazji

Rozbudował też

I swoją Rodzinę

Choć tak 
Do końca

To jeszcze zupełnie

Nie wie

Czy już ma kompletną

Pełną

Tak naprawdę

To tego jeszcze

Nie wie do końca

I wpadł tu kiedyś

Nauczyciel

Pana Michała Stenki

Mistrz Sztuki Krawieckiej

Pan Jarosław Konaszewski

Pomimo wcześniej

Paru zgrzytów

Nawet serdecznie

Ze swoim uczniem się Przywitał

Ale i z dumą

Że jego uczeń

Tak szybko rośnie

W tym Polskim Rzemiośle

Ale i z obawą

Że swoimi klientami

Przyjdzie się podzielić

I to nie raz

Oj nie raz

Bo Pan Michał Stenka

To już jak nic

W tym Polskim

Rzemiośle Krawieckim

To już prawie elita

I tyle ongiś

Pokładał w nim nadziei

Że może i wspólnik

A może i następca

A Pan Michał Stenka

Tak nagle do Żukowa uciekł

I to skąd

Od niego

Wprost z metropolii

Tu do Żukowa

Niemal wśród pól rozległych

Już przy trasie wylotowej

Na Kaszuby

Szukać swego miejsca

I był niemal pewny

Że Pan Michał Stenka

Poszedł tam na zatracenie

Swojego talentu

Bo szybciej znajdą go tam

Zające wrony i kruki

Miast trafić

Na dobrego klienta

I jeszcze nawet dziś

Nieraz mruknie
Pod nosem

Że też nie przeszkodził

Jak tak nagle mignęła

Ta barwna

Zwiewna podszyta wiosną

Tą szczególną wiosną

Sukienka

I z zadumą

Popatrzy w swoje

Wystawowe okno

Czy jakiej tam

Jeszcze swojej

Jeszcze jednej

Wiosenki nie widać

I sam wnet cofa się

W głąb swojego Salonu

Salonu Mody

Co by o tym powiedział

Pan Michał Stenka

Że jego Nauczyciel

Idzie za nim krok w krok

Idzie jego drogą

I start udany

Do końca świata

Pracowania Krawiecka

U boku Żony

Jakże przyjazna

Jakże przytulna

Jakże przestrzenna

I tak od razu

Na dwóch kondygnacjach

Ilustracje
Strona Internetowa

Zakład Krawiectwa 
Michał Stenka 

Archiwum Internetowe 

Stanisław J. Zieliński

 Tekst
Stanisław J. Zieliński
19.03.2017 R